Bir Köpeğin Vasiyeti

Dün geceki soğukta eve ulaşmak için yokuşu çıkarken, "ev"i olan biri olarak umutluyken, bir kedi gördüm. Bir baktım tanıdık kendisi, bizim apartmanın sakinlerinden biri olan merdiven gülü. Haspam, anahtarını unutmuş kapıda kalmış. :) Aldım içeri, mutluluktan dört dönüyor düdük, o merdiven senin bu merdiven benim zıp zıp hallerde, sevdim, iki kelam ettim sonrasında olanca ürkekliğiyle kaçtı apartmanın bir köşesine...

Komşum Esen, bu kedilerin annesi. Kendisi anne baba evinde yaşayan bir genç olduğundan, evde besleyemiyor, malum izin yok. O da ne yapsın, yılmıyor; apartmanda, sokakta besliyor güzelleri. Kendisini burada ne kadar takdir etsem, sevsem, öpsem, kucaklasam az! Hele de çevresine- hatta en başta kendisine - duyarlı insanların gittikçe azaldığı yerküremizde...

İstiklal Caddesi'nin Güzeli Sehpa, bugün yine olanca heybetiyle yürüyordu...

Ekşisözlük'te Bir Köpeğin Günlüğü diye bir başlık vardır, buraya yazılanları okumayı çok severim. Köpeğim Charlie Chaplin hayattayken buraya ben de yazardım. Ölümünden sonra, bu başlığa (günlüğe) onun vasiyetini eklemiştim, işte son söz bir köpeğin vasiyetinden...

sevgili günlük,


vasiyetim bu. bunu ne zaman benimki sakladığım yerden bulur, okur ve sana ulaştırır bilmiyorum. benimkine çaktırmamaya çalışsam da biliyorum son günlerim şu hayatta. bilirikim ki, o gözümün bebeğinden anlar her şeyi, patimin yere değişisinden ruh halimi okur. benimkini sokaklardaki dostlarıma emanet ediyorum. haav da hav sözlük, işte hayat be günlük, yaşadık gidiyoruz. geç tanıştık seninle ama güzel anlaştık. kal sağlıcakla.


son sözlerim bunlar sevgili günlük, ne olur sokakta yalnız bir köpek gördüğünde ona bak ve senden nasıl korktuğunu düşün. bizler çok duygusal, insanlardan korkan ama sizleri çok seven yaratıklarız. bize kötülük etmeyin, bu dünyayı bizlerle paylaşın yeter. inanın hepimize yer var, biz köşede kıvrılırız.


(bu vasiyet, ölümünün ardından 5 ay sonra koltuğun altındaki en ücra köşede bulunmuştur.)