20 Temmuz 2014 Pazar

Julie Petters Desteract: "Le moment que je préfère à Istanbul c'est pendant le ramadan. J'adore aller célébrer "iftar" à Eyüp.."

Julie Peters Desteract.. Je l'ai connu à Istanbul quand elle donnait des cours de textile à l'Université Yeditepe..

Une amie de coeur, une artiste et une voyageuse. C'est une personne qui vit  à sa façon.. Beaucoup d'entre nous ont envie de faire de même mais n'y arrivent pas facilement.

Je vous avais connu à Istanbul, maintenant vous vivez en Chine. Pouvez vous nous parler un peu de votre vie aventureuse?
Je suis née il y a 38 ans à Casablanca. Quand j'avais sept ans ma famille a décidé de rentrer en France. J'ai étudié l’art et de textile en France à Marseille et aussi à Paris. En quatrième année des Beaux-arts je suis partie en programme d'échange dans une université à San Francisco. 

J’y ai vécu trois ans avant de décider de partir sur la route de la soie pour découvrir les textiles orientaux magnifiques que j'avais étudié à l'école. C'est comme ça que je suis arrivé à Istanbul la merveilleuse où j'ai découvert les trésors textiles de tout le Moyen-Orient et l'Asie centrale. J’ai continué ma route en Asie orientale, au Japon, en Chine et en Asie du Sud-Est. La Chine, plus particulièrement, a retenu mon attention. J’ai découvert les minorités éthniques dans le sud-ouest, une région qu'on appelle le Guizhou.


J’habite en Chine depuis cinq ans, je suis professeur dans une école internationale où j'enseigne l'art à des enfants chinois qui ont vécu à l'étranger et qui reviennent en Chine pour retrouver leurs racines. En temps qu’artiste j'utilise des traditions chinoises qui sont très importantes pour moi: le textile et le théâtre d'ombres.

Vous  êtes une collectionneuse des tissus... Quel est l'influence des cultures sur les tissus des différents pays du monde?
Je mettrais en parallèle le textile et le théâtre d'ombres. Ils ont beaucoup de points communs : ils sont tous deux des traditions ancestrales et populaires orales. C’est à dire qu'ils étaient faits par le peuple et pour le peuple, partout dans le monde et par tous. 

On ne sait pas quand l'homme a commencé à fabriquer des tissus tellement ceux-ci sont anciens, le tissu est né avec l'homme comme une seconde peau. C’est pourquoi le tissu exprime ce que nous sommes.
En occident nous avons cessé de fabriquer nos propres tissus et nous nous sommes distancié de lui. Les minorités éthniques continuent de fabriquer des textiles qui parlent de leurs légendes et de la mémoire de leur peuple. Ces vêtements sont portés lors de cérémonies rituelles, tels que les mariages et lors des événements importants de la vie.


Et le théâtre d'ombres?
Le théâtre d'ombres était un art qui appartenait au petit peuple. C’était le moyen de raconter des histoires. Certaines venaient de loin: on dit que c'est grâce au théâtre d'ombres que le bouddhisme est arrivé en Chine.
Comme Karagöz en Turquie, le théâtre d'ombres était un moyen pour les gens du peuple de dire ce qu'ils pensaient du pouvoir sans risquer de se faire embêter (on ne peut pas mettre les marionnettes en prison!)
Les textiles et la Marionnette sont deux expressions populaires très forte qui nous renseignent sur notre identité et sur notre histoire. Aujourd’hui ces formes d'expression sont en danger; notamment en Chine, un pays qui rêve de «progrès», de «modernité».

J’ai choisi d'étudier et d'utiliser ces techniques, aussi bien pour leur beauté plastique que pour l'histoire qu'ils portent, dans une création contemporaine. J’ai réalisé une installation plastique et aussi une pièce de théâtre d'ombres. A travers ces média je rencontre des gens et avec lesquels j'apprends sur le passé mais aussi sur le présent. Nous questionnons les futurs possibles. En tant que professeur, j'essaie de sensibiliser mes élèves à ces questions qui pour moi sont très importantes.

Quelle est votre définition d'artiste ? 
Un artiste  pour moi c'est quelqu'un qui s'intéresse à tout, qui regarde, qui écoute, qui réfléchit, qui se posent des questions… et qui exprime ces questionnements sous forme plastique. L’idée n'est pas de répondre aux questions mais de les poser et de laisser celui qui fait l’expérience de l’oeuvre répondre lui même. Un artiste, qu'il écrive, qu'il peigne, qu'il filme… et celui qui crée l’environnement dans lequel nous évoluons, qui crée la pensée qui crée des habitudes et une esthétique; que d’autres utiliseront. C’our cela l’art est un espace de liberté qui parfois effraie le pouvoir. 

Quelle est votre définition de bonheur? 
Le bonheur c'est quand on est avec les gens qu'on aime, dans un endroit qu'on aime et qu'on fait ce qu'on aime. Peu importe avec qui, en faisant quoi et où… l'important est d’apprécier ce que l'on a au moment présent.

Depuis quand et pourquoi aviez vous choisi vivre  à Istanbul?
Il y a beaucoup de raisons pour lesquelles j’aime Istanbul passionnément. Istanbul est comme un tissage; fait d’une multitude de liens différents, de fils venus d’ailleurs et d'influences diverses, et où tout se rejoint depuis déjà bien longtemps et semble vivre en bonne entente. (Même si cet équilibre est constamment mis à l'épreuve. Pour moi Istanbul représente un espoir pour le monde musulman et la relation entre l'occident et l’orient.

J’ai eu aussi la chance d’enseigner deux cours de textile a l’université de Yeditepe mettant en relation la vie des étudiantes (ces «jeunes femmes modernes») avec des traditions ancestrales. Je pense qu’elles ont été étonnées et séduites.

Pourriez vous définir votre Istanbul en cinq sens, comme  l’odeur, le son,  la vue,  le goût et le touche? 
Le moment que je préfère à Istanbul c’est pendant le ramadan. J’adore aller célébrer "iftar" à Eyüp. Le moment où on remonte la corne d’or en passant devant des mosquées magnifiques et qu'on arrive au plus grand pique-nique du monde ou des familles entières se sont réunies pour être ensemble et attendre un moment qui leur est cher. La ferveur générale, l'odeur de la nourriture qui se prépare, les bavardages des femmes, les babillages des enfants, le soleil qui se couche et soudain tous les Minarets qui chantent en même temps, faisant écho dans les collines et sur le Bosphore.

Le projet dont vous rêvez pour Istanbul? 
Si c'était un projet de musique, je rêverai de travailler avec un compositeur (je sais déjà lequel!) qui créerait une partition pour chaque minaret. L’heure de la prière deviendrait une symphonie au-dessus de la ville.

Si c’était un projet de théâtre d'ombres ce serait un petit théâtre ambulant qui jouerait dans chaque petit quartier des histoires anciennes et des histoires d'aujourd'hui, les histoires des gens du quartier… et qui redonneraient une voix à tous. Si c'était un projet d'éducation j'aimerais que la jeune génération redécouvre leur héritage, sa richesse et sa force.

Voudriez vous donner vos coordonnées aux lecteurs de mon blog?
Merci à tous pour votre attention.. contactez-moi si le coeur vous en dit:

m.julie.peters.desteract@gmail.com

14 Temmuz 2014 Pazartesi

Londra'dan birkaç lezzet...

Londra'da gündüzleri sanat gezilerimi, şehir yürüyüşlerimi yapıp, akşamları da üç yıldır Londra'da yaşayan kızımla birlikte yemeğe çıktık. Önerdiği mekanların tadını çıkardık. Aynı sektörde çalıştıkları için, birçok şefi tanıyordu. Şef ikramlarıyla bir tadım şölenine dönüşen gecelerde  fena halde şımartıldım...

Oblix

Oblix, geçen sene inşaatı tamamlanan Avrupa’nın en yüksek gökdeleni “The Shard”ın 32. katında. Muhteşem manzarası, canlı jazz müziği (piano ve vokal), kıyafetleri Ted Baker imzalı personeliyle şık bir mekan.

Pancetta ve ricotta peyniriyle gelen türüf yağlı ekmek dilimleri (Truffle flat bread, pancetta & ricotta) ve şarabımızla harika bir giriş yaptık.

Narlı, naneli, yoğurtlu ızgara patlıcanın (Grilled aubergine, yoghurt, mint & pomegranate) tanıdık lezzeti damağımızda, pencerenin yanındaki şanslı koltuklarda gün batımını seyrettik. Londra'nın tarihi ve modern mimarilerinin şahane uyumunu izlerken,  giderek betonlaşmaya teslim olmuş İstanbul'u düşünmek içimi sızlattı.

Zencefil ve sarımsak soslu beef tataki (Seared beef, lime, chilli, garlic & ginger dressing) ile "an"a dönüverdim. Karşımda oturmuş güzel kızımın şerefine kaldırdım kadehimi..

New York şehrinin Michelin yıldızlı restoranlarının şefliğini yapmış Fabien Beaufour’un ikramı barbekü soslu morina balığının (Bbq black cod & coriande salsa) kişnişli salsa garnitürüyle uyumu harikaydı. Geçen sene Charlotte Street'deki Roka’da yemiş olduğum Yuzu Miso soslu Black Cod’u Oblix'de Amerikan usulüyle tatmak güzel bir deneyim oldu. Ama tercihim Roka’nınki!!

Ben kuzu pirzolası (Lamb chops, harissa & yoghurt) tercih ettim. Yumuşacıktı.. Kızım elma ve hardal tohumlu bacon (Suckling pig, apple chutney and mustard seeds) istedi. Fırında ekşi kremalı patates, (Baked potato, sour cream & chives) ana yemeklerin yoğun tadını çok iyi dengeliyordu.
Grubun executive pastane şefi Julien Philippe’nin ikramı, sadece Oblix için tasarladığı bütün tatlılarının minyatürlerinden oluşan tabaktı. Rengarenk minik macaron'lara bayıldım... 


Roka Mayfair

Modern Japon mutfağı ile tanınan Roka'dan Londra'da üç tane var:  Charlotte Street, Canary Wharf ve Mayfair'de. Biz bu yıl açılan Mayfair'e gitmeyi tercih ettik. Mekanın ortasındaki robata ızgarada çalışan şeflerin ustaca ve zevkle tabak düzenlemelerini izlemek çok güzel bir keyif. Malzemelere büyük bir saygı ve tam konsantrasyonla çalışıyorlar..  Personelin profesyonelliği kadar, müşterilerini dozunda bir dostlukla ağırlıyor olmaları mekanın konforunu artırıyor. Servisimizi Danilo yaptı. Yanıbaşımda çömelerek sipariş almasının amacını anlamam zor olmadı. Göz temasını korumak, tabaklar hakkında yeterli bilgiyi verebilmek ve tercihlerimi samimiyetle anlamaya çalışmak.. Şef'lerin  yıllarını verdikleri, emeklerinin, araştırmalarının, ve yaratıcılıklarının ürünü tat ve tabak tasarımlarının sunumu ciddi bir iş.. Bunu hissettiriyorlar.

Başlangıç olarak aldığımız en iddialı tabaklardan incecik (tül gibi) dilimlenmiş, türüf mantarı yağlı, yuzu (Japon turunçgili) soslu akya sashimi (Kampachi Sashimi & Truffle Yuzu Sauce) bütün tat duyularımı harekete geçirdi.

Executive Chef Hamish Brown’un Mayfair Roka’ya özel yeni tabağı tarak sashimi (Hotate Otsukuri)'nin ağzımda eriyen tadını unutamıyorum. Damağım şölen veriyordu.

Izgara beyaz kuşkonmaz, hayrete düşüren minik zencefil incileri ve Tosazu jeli ile şahane bir tabaktı. Siyah türüf mantarı sosuyla servis edilen sığır etini (Beef Tataki & Black Truffle Sauce) hararetle öneriyorum.

Sunumundan ne olduğunu anlayamadığım balık bizim karagöz çıktı. Izgaranın karamelize ettiği miso sosu ile bu taş balığı (Grilled Tai Miso: Sea Bream marinated with miso sauce & Pickled red onion) bambaşka bir lezzete dönüşmüştü..

Roka’nın Kore baharatlı meşhur kuzu pirzolasını (Lamb Cutlets with Korean Spices) anmadan geçemeyeceğim.. Enfesti !! 

Ve kapanış.. oldukça şımartıcı idi.. Tropikal meyve tabağı içinde sunulan creme brulé...

Zuma

Modern Japon mutfağı sunan Zuma Restoran'ın konsepti Japon İzakaya geleneğine dayanıyor. İngiltere'de Pub, Fransa'da Bistro, İspanya'da Tapas Restoran, Türkiye'de Meyhane ne ise, Japonya'da da İzakaya o !! 
Zuma'nın atmosferi modern, yemekler sofistike, insanlar rahat şık.. 


Tuna balığı (maguro no tataki/seared tuna with chilli daikon and ponzu sauce) ilk izlenim için oldukça iyiydi. Patlıcan aşığı ben, Den miso soslu patlıcan tabağını çok beğendim.

Çorapla giydiği parmak arası terliği ile bile çevresinde saygı ve ilgi halesi oluşturmuş grubun executive sushi chef'i Endo San’ın ikramı sashimi tabağıydı. Masamıza gelip hangi sırayla yememiz gerektiğini anlattığında tabak daha da anlamlandı.

Tadı hafif olan Akya Sashimi'den başladık, palamut sashimi ile devam edip, ton balığının yağlı tarafı olan “otoro” tataki ile tadımı  tamamladık. lezzetten başım döndü diyebilirim.. Oldum olası çiğ balık severim...

Teriyaki soslu ızgara domuz ve soya tereyağ soslu bonfile head chef'in ikramıydı.

Zuma’nın wafu soslu ızgara kuşkonmazını (tokudai wafu asparagasus), Roka’nın tatlı soya soslu kuşkonmazına tercih ederim..

Acılı ördek göğsü, Roka’da yediğim konbu tütsülü kumkuat marmelatlı ve arpa misolu o unutulmaz ördek göğsünün (Kobu-Jime Kamo No Kunsei Yaki, Kinkan To Kaki) yerini asla tutamaz...

İlk defa tattığım kızarmış tofunun (soya peyniri) yumuşacıklığı yanındaki avokado salatasıyla müthiş bir uyum yakalamıştı. Sevdim..


La Petite Maison

Camdan giriş kapısının üzerindeki "Tous célèbres ici/Bütün ünlüler burada" sloganı karşılıyor sizi. Bembeyaz masa örtüleri, yarım perdeleriyle tipik bir Fransız restoranı.. Côte d’Azur ve komşusu Liguria'nın taze mevsim ürünleri, basit ve lezzetli Fransız Akdeniz'i ve Niçoise mutfağı sunan restoranın Nice, Londra, Dubai, Paris ve Cannes'da şubeleri var.

Pencere cephelerinde büyük birer vazo ve iki renk türeviyle düzenlenmiş uzun boylu çiçekler mekana büyük bir elegans katıyor. Ancak iki kişilik küçük masaların üstünde sıkışıklık yaratan taze limon ve domateslerden oluşan dekorlara bir mana veremedim; iğreti duruyordu..

Yengeç ve ıstakoz salatası (Salade de Crustacés) ile güzel bir başlangıç yaptık. Feta peynirli beyaz kuşkonmaz salatası çok lezizdi. Datterini domatesleriyle sunulan burrata peyniri (Burrata et Tomates) akışkan kremamsı tadıyla beni benden aldı... 

Patates diye küçümsemeyin, patates gratenin tadı (Pommes de Terre Gratinées) hala aklımda..

Tuzda pişmiş enginarlı levrek (Salt Baked Fillet of Line Caught Sea Bass with Artichokes and Tomatoes) vkalamarlı fettucini ana yemeklerimizdi. Mükemmeliyet sözkonusu ancak Japon mutfağı kadar şaşırtıcı olmadı benim için...

La Petite Maison'daki gece doğumgünümdü. Chef'in ikramı minik doğumgünü pastam (ile flottant) restoran ekibinden 6 kişinin "happy birthday" şarkısı eşliğinde sunulduğunda çok mutlu oldum.. Ne güzel bir jestti...

La Petite Maison İstanbul'da da bir şube açmış. Nişantaşı'ndaki Maçka Palas'ta.. Bi gidip bakmak lazım.. 

The Arts Club

Sanatsever, sanatçı ve sanat girimşici üyelerine açık, duvarlarında modern resimler sergilenen, sanat etkinliklerinin düzenlenebildiği üç katlı mekanın alt katında gece kulübü var, giriş katı restoran ve bahçe, üst katta ise farklı genişlikte salonlar ve bar yeralıyor.

Foie Gras Terrine porto şarabı glazesi ile çok iyi bir başlangıç oldu. Servisimizi yapan kız olağanüstü sempatikti.

Limon soslu yengeç köftesi, keçi peynirli ve fındıklı beyaz kuşkonmaz salatası, kızarmış kalamarlar, ahtapot salatası, yenebilir çiçeklerle süslenmiş bahar tabağı ikramları ile şef iyi bir gösteriş yaptı.

Ton balığı sashimi fena değildi. Ama Roka ve Zuma'nınkiler ile kıyas kabul etmem.

Ve mükemmeliyete pişirilen, kırmızı şarap soslu, gecenin yemeği Chateaubriand!!! Üzerini örten kabuk ekmek kaba duruyordu ancak etin lezzeti baskın çıktı.

Çiçekler içindeki localı bahçesinde büyük bir keyifle sigaramı içtim ve tatlılarımızı üst katta aldık. Şık kalabalık mükemmel mekanın ambiyansını zenginleştiriyordu. Gece kulübü çok enteresan değildi. Ama The Arts Club toplamda bende güzel duygular bıraktı..


Busaba

Thai mutfağı çok tanıdık gelmese de, kızımın ısrarla götürdüğü Busaba bana Thai mutfağını “başlangıç seviyesinde” sevdirdi. Londra’da pek çok şubesi olan bu Thailand restoranı ve yemeklerini bir öğle vakti deneyebilirsiniz.

Zencefil soslu bonfile ve Pad Thai (rice noodle, prawn, dried shrimp, tofu, egg, peanut, beansprout and lime) başarılıydı. Yine zencefilli, karabiberli kızarmış Thai kalamarının tadı yabana atılacak gibi değildi.. İçecekler için aynı şeyleri söyleyemeyeceğim..

Restoranın girişi tapınağa girer gibi çiçek tütsüleri ve su içinde yüzen çiçekleriyle çok alımlıydı. Söylemeden geçmeyeyim, Busaba zaten vahşi bir Thai çiçeğinin adı..

13 Temmuz 2014 Pazar

Kenya'da Safari... Jambo Africa!


Temmuz ayında Tanzanya Serengeti’den yola çıkıp ekim ayında Masai Mara’ya varan binlerce antilop, zebra ve gazelin “büyük göç”üne tanıklık etmek isteyenler için düzenlenen safariler Kenya’da yaşanabilecek en unutulmaz tecrübedir.  Ben o döneme denk gelemesem de, geçen yılın Nisan ayında Kenya’da çıktığım safari belgesellerdeki  Afrika’nın vahşi doğasını dinginliğini ve uyumunu yaşattı bana..  Doğal güzellikler karşısında adeta büyülendim. Doğa ile bütünleşebileceğimi hissettim.

Afrika’ya gitmeden önce unutmamanız gereken en önemli konulardan birisi aşı olmaktır. Yolculuktan bir ay evvel sarıhumma aşısı olmanız ve sıtma tabletlerine başlamanız gerekiyor. Yolculuğunuz süresince de bu tabletlere devam ediyorsunuz. Bu aşıları Karaköy’de Türkiye Hudut ve Sahiller Sağlık Genel Müdürlüğü ücretsiz olarak yapıyor ve bir de 10 yıl geçerli uluslararası aşı karnesi veriyor. Sıtma’ya karşı ayrıca el ve ayak bileklerinize takacağınız tablet bileklikleri de öneririm, gezi boyunca sinkov, detan gibi sprayler ayrılmaz parçanız olacak.


Yolculuğumuz Sabiha Gökçen Havaalanı’ndan Dubai aktarmalı Nairobi uçuşuyla başladı.
Havaalanında bizi rehberimiz Ole Sitima karşıladı. Şanslıydık.. Mara köyünden Ole, sempatik, bilge ve duyarlı kişiliği ve engin tecrübesiyle bize kusursuz bir safari yaşattı. Buradan sana binlerce teşekkürler Ole!
Lake Nakuru
Havaalanından kısa sürede Lake Nakuru Milli Kampı’na ulaştık. Bizi ilk karşılayanlar Buffalolardı.. Pelikanların pembeye boyadığı gölün etrafında, antilopların, gazellerin, zebraların arasında ilerliyorduk. İlk olarak antilop ve gazel farkını öğrendik. Gazeller antiloplardan daha küçükler ve daha çabuk koşuyorlar.

Nesli tükenmekten kurtarıldığı söylenen beyaz gergedanları gördük. Bir babun ailesi yanında durduk, baba etrafı gözlüyor, iki yavru babun birbirlerinin  bitlerini ayıklıyordu, işte tam görmek istediğim tablolardan biri buydu, içimi büyük bir keyif kapladı.

Geceyi Sarova Lion Hill Game Lodge Nakuru da geçirdik.
Sabah gün doğmadan Masai Mara’ya doğru  hareket ettik.

Masai Mara
Uçsuz bucaksız savanlarda saatler süren yolculuğumuzun ardından, beş büyükleri göreceğimiz Sarova Mara Game Camp’a yerleştik. Odalarımız büyük tentelerden (çadırlardan) oluşuyordu,  kampın etrafı yırtıcılara karşı yüksek elektrikli tellerle çevriliydi.

Çadıra her giriş çıkışta öndeki verandada  ya yavru bir ceylan ya da yavrusuyla bir sincabı dinlenirken görebiliyorduk.

Öğlen yemeği molasından sonra, Mara savanlarındaki safarimize başlamıştık. Mara’da bu sefer Buffalolardan önce fillerdi bizi karşılayan, o dev cüsseleriyle örtüşmeyen narin ve nazik tavırlarıyla  beş kişilik bir aile geçti önümüzden.

Orada öylece durduk, yavruların birbirleriyle oynayışlarına, çamur banyosu yapmalarına, otlanmalarına tanıklık ettik dakikalarca. 
Biraz uzağımızda kızgın bakışlı buffalolar gözleriyle bizi takip ediyordu. Biri erkek biri dişi iki tavus kuşu savanlarda yürüyüşte idi. Arabayla ilerledikçe bizi hiç umursamayan antilopları, gazelleri ve zebraları ya yol kenarında oturmuş dinlenirken ya da otlarken görüyorduk. Harika bir deneyimdi Kenya'da safari..

Ole’nin ileride dikkatini çeken karaltının yanına yaklaştığımızda  bir çalı topluluğu kenarında uyuyan bir dişi aslan gördük. Yanında durduğumuzda arabanın sesiyle uyandı, gerindi, esnedi ve arabaya bile bakmadan çalıların arasında uyuyan erkek aslanın yanına saklandı.

Ole ertesi sabah aslan aramaya çıkacağımızı söylediğinde hepimizin gözleri ışıldadı.

Safaride Lion Hill dedikleri, gün doğmadan yola çıkıp savanlarda avlanan dişi aslanlara, birbirleriyle oynayan yavrulara, uyumayan erkek aslanlara rastlamaktı amaç. Çünkü aslanlar sabah erken avlanıp karınlarını doyurduktan sonra bir çalı arkası bulup gün boyu uyuduklarından gündüz safarilerinde rastlamak çok zor oluyormuş. 
Kampa döndüğümüzde, Afrika akasyaları altında dinlenip, akşam yemeğimizi yedikten sonra, yine gün doğmadan kalkacağımız için çadırlarımıza çekildik.

Çadırlarımız bir gölün etrafında sıralanmış, önlerindeki ahşap verandalar göle uzanıyor. Çadırlarda gece yarısına kadar elektrik var. Sonra tüm kampta elektrikler kesiliyor, her çadırın içinde fenerler var. Kampın içinde yürüme yollarını otların içindeki minicik lambalar belirliyor.

Çadırlarımızda tüm gün sinek tabletleri takılı olsa da gece 12 den sonra işe yaramayacağı için çadıra girer girmez cibinliğin içini dışını banyoyu bolca ilaçlıyorsunuz sıtma korkusundan. Afrika’da aslandan kaplandan değil, sıtma olmaktan korkuyorsunuz...

Çadırın fermuarını çektiğimde hiçbir kilit olmadığını farkettim. Ne yani? Mara savanlarında elektrikli tellerle çevrili kampımızın koca arazisinin içinde uyurken kilidimiz yok diye tedirgin mi olmalıydım? Bunca kişi böyle yattığına göre bize de bir şey olmaz deyip fazla kafaya takmıyorum.

Ancak bir süre sonra wifi şifremizi almadığımızı farkedip, gecenin karanlığında tek başıma resepsiyona kadar korkmadan nasıl giderim diye düşüne düşüne çadırdan çıkıyorum. Ayy o da ne? Omzunda tüfek koca bir karartı bana “jambo” diyor.. Bir çırpıda resepsiyona gittiğimi söyleyip yanından uzaklaşıyorum. Meğer bütün gece çadırları koruyan rangerlar (korucu) varmış..

Sabah gün doğmadan safari için çadırlarımızın kapısını çalıp “jambo” diye seslenerek uyandırıyorlar, içerden “jambo” diyene kadar da kapıdan uzaklaşmıyorlar. Böylece “jambo”nun  “merhaba” demek olduğunu öğreniyoruz..  Afrika’da en çok söylenen bir başka cümle de “hakuna matata”..  “Dert etme!” demekmiş.. O kadar fakirken o kadar mutlu ve güleryüzlüler  ki gıpta etmekten kendimi alamadım.

Bütün gece yağmur yağdı.. Koskoca arazide bir çadırın içinde üzerimize bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor, uzaklardan fillerin sesleri geliyordu, hem yağmurun keyfini çıkarıyor, toprağın kokusunu içime çekiyor hem de yavru filleri düşünmekten kendimi alamıyordum.





Ertesi günkü aslan arama seferimiz çok keyifli geçti. Ole’nin keskin gözleri ve içgüdüleriyle çok kısa bir süre sonra kendimizi iki anne ve altı yavru arslanın yanında bulduk. Tüm dişi aslanlar tüm yavrulara annelik yapıyormuş. Kimi yavrular sağda solda başı boş dolaşırken kimileri annelerinin yanında uyuyor, mahmur gözlerle bize bakıyor ve tekrar uykuya dalıyorlar..

Anneler arada pozisyon değiştiriyor bizlerle hiç ilgilenmiyorlardı.  Anlaşılan onlar çok erken saatlerde avlanmış, karınları doymuş, hepsi sabah keyfi yapıyordu. Zaten avlanmak safaride görmek istemediğim bir manzaraydı, şükür görmedim.  Aslanlar ortalarda görünmekten hoşlanmadıkları için hep çalı aralarına saklanıyor ve safaride aslan görmek için uçsuz bucaksız savanlarda çalılık arayıp çalıların arasında da aslan aramanız gerekiyor. Savanlarda ilerlerken tek tük gözüken ağaçların dallarına uzanmış leopar arıyorsunuz koskoca ovada. Gidenleriniz bilirler, gitmeyenler için söylüyorum o kadar keyifli ki!..


Öğlen yemek ve dinlenmek için kampa dönüyor, akşam yine safariye çıkıyoruz. Amacımız kaplan ve çıta görmek iken dişiyle birlikte dinlenen bir erkek aslana rastladık. Jeepin penceresine bir kol mesafesi uzaklığında uyuyordu, fotoğrafını çekmek için pencereyi açtığımda kafasını kaldırdı göz göze geldik ayağa kalktı pencereyi nasıl kapadığımı hatırlamıyorum.. Kükredi ve çalıların arasına doğru yürüdü. O zaman çok üzüldüm, kafeslerin ardında ya da parklarda  değil doğal ortamda yaşamalarına rağmen artık avlanmaları yasak olsa da bizler yüzünden huzurları kaçıveriyordu...

Diğer hayvanların pek umursadıkları yok, zaten artık safari jeeplerini de doğadan bir parça olarak algılıyorlarmış, ama ahh özgür ruhlu kedigiller, o çıplak arazide bile kendilerini çok iyi kamufle etmesini biliyorlar, o yüzden beş büyüklerden leopara, yalnız yaşayan ve sayıları zaten çok azalmış güzel yırtıcıya rastlayamadık. 

Safari nin beş büyüğü mü? Aslan, fil, gergedan, bufalo ve leopar.. Yabani hayatın zenginliği, sunduğu çeşitliliğin inanılmazlığıyla,  zürafadan zebraya, kartaldan akbabaya, antiloptan gazele, yaban domuzundan buffaloya, bizondan gergedana tüm vahşi doğa büyük bir ahenkle her yeni gün gözlerimizin önüne seriliyordu. 

Masai Kabilesi
Masai köyünü ziyaret etmek Doğu Afrika safarilerinin vazgeçilmezlerinden. Masailer Kenya ile Tanzanya’da yaşayan yüzlerce kabile arasında doğallığını en fazla koruyanlar. Çobanlık ile geçiniyorlar. Ağaç dalları, toprak, tezek ve otlarla yaptıkları iptidai evlerde oturuyorlar. Kendilerine özgü dansları ve kırmızı kıyafetleriyle köyün girişinde karşılıyorlar, bir tezek öbeğinden geçerek köyün içine girdik. Meydana bizim için pazar kurmuşlar.. Hediyelik eşya satıyorlar tezekler içinde yalınayak gezen çocuklar etrafımızı sarıyor, hepsi birbirinden güzel.

Kabilenin reisi, ebesi ve doktoruyla tanıştık. Elimizdeki cep telefonları ilgilerini çekiyor, fotoğraf çekmek için birbirleriyle yarışıyorlar. Elele tutuşup Masai dansı yapıyoruz, çocuklara şeker dağıtıyoruz, el sallayarak bizi uğurluyorlar..
Safaride olağanüstü bir diğer tecrübemiz de o akşamki yemeğimiz oluyor.. 

Açık havada uçsuz bucaksız savanlarda, doğanın içine kurulan sofralarda el fenerlerinin ışığında Ole’nin safari hikayelerini dinliyoruz. 

Şaraplarımızı yudumlarken güneşi batırıp, mehtabın aydınlığında dans ediyoruz. Tüfekli ranger'ların çemberi içinde ateşin etrafında Masailerle yaptığımız dansı hiç unutmayacağım..

Masai halkının doğayla yüzleşmek olarak yorumlanabilecek geleneksel danslarında müziği ayaklar, kolyeler ve sesleri oluşturuyor. Enstrüman kullanılmıyor. Zıplayarak ve şarkı söyleyerek yapılan dans bir nevi trans haliyle gerçekleşiyor. Ritm hızlandıkça zıplamalar yükseliyor. 

Lake Naivasha & Crescent Island
Safaride bir başka durağımız Naivasha Gölü; başkent Nairobi’ye 1,5 saat uzaklıkta. Naivasha, Nairobi"den gelinerek günübirlik gezilebilecek kadar yakın. Ancak ben buranın tadını çıkarabilmek için en az bir gece kalmalısınız. Naivasha'nın adı "hareketli su" anlamına geliyor. Aniden çıkan fırtınalar yüzünden bu ismi almış. 1884 metre rakımdaki gölün ortalama derinliği 6 metre.
Naivasha’nın en büyük özelliği dünyanın sayılı kuş cennetlerinden biri olması.. 139 km2 genişliğindeki Naivasha Gölü’nde ve çevresinde yılın herhangi bir mevsiminde 400 civarında farklı kuş türü görmek mümkün. Göl onlarca su aygırına da ev sahipliği yapıyor. Afrika’nın çoğu yerinde uzaktan görmekle yetineceğiniz su aygırlarına, Naivasha Gölü’nde neredeyse dokunacak kadar yaklaşabiliyor, doğal yaşamlarına ve oyunlarına tanıklık etme şansı elde ediyorsunuz.
Öğle yemeğimizi Lake Naivasha Country Club’de yiyoruz. Muhteşem bahçesinde çiçekler ve kuşlar arasında yürüyüş yaparken bulutlar o kadar alçak ki, sanki tepenize değiyor.
İskeleden tekne kiralıyoruz, gölü biraz dolaştıktan sonra Crescent Adası’nı ziyaret ediyoruz. Volkanik bir kraterden oluşmuş olan Crescent Adası, Naivasha Gölünün doğu tarafında bulunan özel bir vahşi yaşam koruma alanı.. Crescent Adası’nda bir yürüyüş safarisi yapıyoruz. Yırtıcı hayvan yok. Zürafa, buffalo, antilop, zebra ve maymun görmek mümkün. Benim en çok etkilendiğim an, zebraların arasında oturmaktı. Zürafalar etrafımda dalgalanarak yürüyorlardı..


Safarimizin son gecesinde Nairobi’de kaldık. Akşam yemeğimizi şehrin en meşhur restoranlarından biri olan Carnivore Restaurant’ta yedik. Carnivore Restaurant, mangalda ızgara av etleri ile ünlü bir mekan.. Sığır, koyun ve tavuk etinin yanında devekuşu, timsah gibi av hayvanlarını da  tatma şansı bulduk.  Geniş bir bahçede, yerel müzik ve danslar eşliğinde peş peşe servis edilen değişik et ürünlerinin tadı damağımızda, ertesi sabah Nairobi’den ayrılmak üzere Saravo Stanley’e otelimize döndük..
 
Ruhum Kenya’da kaldı...

****
Çiğdem Erkoç'un Gezi Yazıları'nın gelecek konusu: Balear Adaları ve Sardegna