30 Kasım 2013 Cumartesi

Gitarlı Kahraman Fransa'da...


"Love and Revolution"
İstanbul'daki Gezi olayları dünyanın birçok ülkesinde sosyal medyada takip edildi. "Love and Revolution" (Gitarlı Kahraman) sembolleşen fotoğraflardan biriydi .. Kemal Aslan'a ait bu fotoğraf 29 Kasım'da Fransa Touzac'ta Chabram Modern Sanat Merkezi'nde açılan "Istanbul is Calling" sergisinde izleyiciyle buluştu.

İstanbul Bienali sırasında Archive Galata'da temeli atılan, kuratörlüğünü Olivier Cerri'nin yaptığı serginin diğer sanatçıları William Feitosa, Nicolas Maalouly, Yaky Bonacic-Doric, Mert Tugen, Sedat Girgin, Kaptain Bear, Charles Emir Richards, Tunc "Turbo" Dindas, Craoman, Nathalie Shau, Antonio Vasquez, Goddog, Alexandra Breznay.

"Istanbul is Calling" Touzac'tan sonra Paris'e taşınacak.. Kemal Aslan ile röportajımız haftaya..

19 Kasım 2013 Salı

”D'un pont à l'autre”, Exposition de Photographies par Emine Akbucak et Tristan Zilberman... Vernissage: Jeudi le 21 Novembre...

Ce texte est en ligne dans lepetitjournal.com d'istanbul

Le vernissage de l'exposition de photographies intitulé ”D'un pont à l'autre” qui aura lieu le 21 novembre dans la galerie Od'A-Ouvroir d'Art du Lycée Sainte Pulchérie réunit deux artistes photographes; l'un français et l'autre turc.

Tristan Zilberman présente un reportage photographique dont le sujet est la réhabilitation d'un vieux pont suspendu et sa transformation en passerelle himalayenne. Il retrace, la renaissance, le changement et la transformation d'un pont avec son environnement.

Emine Akbucak s'est, quant à elle, intéressée au pont comme objet photographique alors qu'elle habitait à quelques mètre du pont Neuf à Paris. Passage obligé entre les deux rives, elle l'a parcouru chaque jour de sa vie parisienne. Le Pont Neuf a été dès lors, pour la photographe, un sujet d'inspiration. L'Ile Saint Louis et les quartiers qui l'entourent sont devenus un terrain d'expérimentation photographique sur le thème de l'eau. Ce travail poursuivi depuis maintenant plus de 10 ans, s'est enrichi avec de nouveaux ponts, et notamment des ponts d'Istanbul présenté lors de cette exposition.

Photo: Tristan Zilberman
Vous avez été réunis entre la France et la Turquie pour présenter le temps d'une exposition des photographies sur le thème du pont. Qu'est ce qui vous a donné envie de vous investir sur ce projet commun?
EA : Jülide Bigat, responsable de la galerie du Lycée Sainte Pulchérie "Od'A-Ouvroir d'Art" connaissait mon travail sur l'eau et les jeux de réflexion que je mène depuis des années. Elle souhaitait me faire collaborer avec un artiste photographe français Tristan Zilberman car elle pensait que nos approches photographiques parlaient comme en écho, qu'elles se répondraient de façon intéressante. Je me suis dit pourquoi pas, tentons l'expérience ! J'aime connaître de nouveaux artistes et tenter de nouvelles expériences. J'ai fait des recherches sur le travail de Tristan qui m'a plu. Je suis francophone, j'ai habité longtemps en France et je ressens toujours du plaisir à travailler avec d’autres artistes.

TZ : Jean-Michel Ducrot coordinateur général pour le français au Lycée Saint-Pulchérie m’a contacté pour venir faire une intervention auprès des élèves. Il souhaitait introduire un travail sur la grammaire de l'image à partir d'une exposition photographique sur un thème que je pourrai exploiter à Istanboul avec les élèves. A cette époque je réalisais un reportage photo sur la restauration d'un pont et sa transformation en passerelle himalayenne. La réhabilitation de ce vieux pont sur le Rhône, situé à Rochemaure dans le sud de la France, devait faire l'objet d'un livre. Il m’a semblé alors évident que le sujet du pont était idéal pour Istanbul, en tant que trait d’union entre deux rives et, dans le cas d'Istanbul, entre deux continents. Ensuite Julide Bigat m’a proposé de faire cette exposition avec Emine Akbucak, qui a, quant elle, photographié depuis les ponts. Le pont s’imposait donc comme un lien entre nos deux travaux.

Pouvez-vous chacun me parler de votre passé de photographe ?
EA- Ma rencontre avec la photographie remonte il y a 10 ans. A l’époque, je faisait du cinéma et j'avais envie de réaliser mes propres films. Pour moi, la photo était le moyen d'approfondir mes connaissances en lumière et en composition. Un jour, une copine est apparue avec un appareil photo à la main et m'a dit “Emine, je l'ai achetée pour toi”. C'était un Pentax analogue. C'est avec lui que j'ai fait mes premiers pas... Au début, afin de m'habituer à la photographie et de comprendre tout ce qu'elle pouvait m'offrir comme médium, j'ai sacrifié beaucoup de pellicules. L'appareil photo et la caméra ont techniquement les mêmes principes. Mais l'appareil photo permet un apprentissage plus direct de la lumière et constitue un chemin plus court pour arriver à des résultats. J'avais l'idée de transférer tout ce que j'avais appris au cinéma. J'avoue que pendant cette période j'ai appris à observer, j’aimais depuis toujours contempler mais à partir de ce moment j'ai mis mes talents de l'observation au service de la photographie. Plus tard, la photographie est devenue une passion pour moi et le cinéma est resté en second plan.

TZ : La photo, c’est pour moi, une passion qui a débuté en 1995. Ce qui a déclenché le déclic ? Les voyages, sans hésitation… La fascination pour des univers inconnus, l’émotion ressentie face à des ambiances, des paysages nouveaux, la magie de certaines rencontres… j’ai eu envie de les partager. Comme je ne suis ni vraiment conteur, ni vraiment écrivain, j’ai choisi la photo. Lors de mes voyages, j’ai pu constater que la photo était un fabuleux moyen de créer les contacts, d’entrer en relation et de voyager autrement. Grâce à mon appareil, j’ai fait quantité de rencontres dans tous les pays que j’ai visités. Pour moi, la photo, c’est aussi la rencontre avec d’autres photographes. Le partage est synonyme d’enrichissement mutuel. C’est ce qui m’a conduit, au départ, à me rapprocher d’un club photo, puis à travailler en collectifs, notamment le collectif "UneParJour" dont je fais partie depuis 2010. Le défi que se sont lancé ses membres est de mettre chaque jour en ligne une photo réalisée le jour même. Toutes ces "photos du jour" étant présentées sur le site internet www.uneparjour.org. En 2011 j'ai crée la Fabrique de l'image, un lieu dédié à la photographie : atelier d'impression numérique et tirages d'art, lieu d'expo et de stages : www.fabrique-image.fr


Lorsqu'on regarde les photographies présentées dans cette exposition, on sent une force esthétique, un vrai travail graphique, et de l'amour dans l'approche du sujet. Avez-vous une histoire particulière avec ces ponts ? Que représentent-ils pour vous ?
EA : J'ai habité pendant 6 ans aux pieds du Pont Neuf à Paris. Je l'ai parcouru tous les jours, été comme hiver pour me rendre d'une rive à l'autre. J'ai été très influencée par les paysages liés à ce pont, les changements de couleurs, par l'eau autour.  Je sentais l'eau couler en silence, parfois en courant... je regardais la lumière... Le tout par le filtre de mes humeurs du moment... Je me demandais par exemple quel était le sens du courant. C'était magique. Alors oui, je peux dire que j'ai un lien fort depuis avec les paysages liés aux ponts et à l'eau plus particulièrement.

TZ : Le vieux pont de Rochemaure est connu par tous les photographes de la région car il est très “photogénique”. Cela faisait nombreuses années que l'on parlait de sa rénovation.  Le projet de Via Rhôna (piste cycliste reliant le lac Leman à la Méditérannée en suivant le Rhône) lui a permis de se concrétiser. Quand j’ai su que j’allais faire le reportage de ce chantier, j’ai eu envie d’exploiter sa dimension humaine, car moi-même, j'ai travaillé sur des chantiers pendant plusieurs années. J'ai donc voulu montrer le défi humain et le côté acrobatique de leur mission. J’ai pris énormément de plaisir à suivre ce projet et j’ai vécu des moments très forts, comme par exemple, l’instant du sectionnement des anciens câbles, ou la connexion des nouveaux. Ce sont des opérations délicates pour lesquelles les hommes ont dû faire appel à leur inventivité, en utilisant des astuces...et dans ces moment-là, on prend vraiment conscience des enjeux de l'ouvrage.

L'un d'entre vous propose des photos en noir et blanc et l'autre en couleurs. Qu'est ce qui a motivé ce choix ?
EA : Depuis que je m'intéresse à la photo, je me sers de pellicules colorées. Je crée à travers mes  photos des compositions de couleurs. Mon style est plutôt abstrait, et à cet égard, il me semble plus intéressant d'utiliser la couleur.
TZ : Je travaille sur ce pont depuis presque 10 mois. Lors de la phase de reportage, j’ai photographié le chantier presque chaque jour. Ensuite j'ai travaillé les photos en vue de la réalisation du livre et de l'exposition. Pour le projet d'Istanbul j’ai eu envie de revisiter ces images et de les aborder d’une autre manière. J’ai voulu exploiter le côté graphique d'une part, tout en mettant en avant la partie extraordinaire de ce chantier, avec ces hommes suspendus dans leurs câbles.  J'ai trouvé que le noir et blanc sous une forme assez contrastée donnait une dimension plus dramatique, mais intemporelle à la fois. J'ai voulu aussi faire du noir et blanc car j'ai commencé la photo à l'époque de l'argentique  et je faisais uniquement du noir et blanc. Depuis quelques temps des nouveaux logiciels sont apparu pour convertir les images couleurs vers un noir et blanc argentique, où on y retrouve les contraste et le grain de ces époques. J'aime bien expérimenter de nouvelle façon de faire. Au-delà de ce travail en noir et blanc, j'ai souhaité inclure quelques planches constituées de photos en couleur qui évoquent l'évolution du chantier. Chaque planche représente des photos prises d'un point fixe à différentes phases d'avancement.

Le sujet du pont a été déjà été très exploité par les artistes à Istanbul, ville qui partage ses rives entre plusieurs ponts. En quoi apportez-vous un regard nouveau ?
EA : Oui c'est vrai. Le pont a une symbolique forte, il est symbole de passage, de rencontre. Et encore plus pour Istanbul cette ville monde située à la croisée de l'orient et de l'occident. Le thème n'est pas nouveau bien sûr mais il continue à nous inspirer en tant qu'artistes. Avec Tristan je crois qu'on propose une approche esthétique et aussi une rencontre entre deux cultures. Moi avec mes souvenirs de Seine, mes souvenirs parisiens qui m'ont imprégnée en tant qu'artiste et mon ancre actuelle : Istanbul. Lui avec un regard très personnel, il présente les photographies d'un pont d'une petite ville de France. Une imagerie puissante et touchante. Ce sont comme deux albums qui se répondent mais avec des focalisations différentes : moi je suis sur le pont et je regarde autour. Lui est aux pieds du pont et l'observe. Nous n'avons pas cherché à présenter les choses ainsi. C'est intéressant d'ailleurs que cela se fasse de cette façon.

TZ : Chaque photographe apporte son propre regard en fonction de sa sensibilité. Il n'y a pas d'intention de faire “mieux”, simplement autrement.
Photo: Emine Akbucak

Entre vous deux : quel pont vous relie ?
EA : D’après moi, le pont qui est entre nous est encore un pont...  Nos origines, notre style sont différents mais nous sommes indépendamment intéressés au même sujet... Nos approches sont différentes l'une de l'autre mais c'est cette différence qui nous a permis de développer un dialogue autour duquel nous avons eu la chance de nous connaître.

TZ : J’ajouterai simplement que la photographie a été un pont entre nous. J’ai pour habitude de dire que mon appareil photo me sert de passeport pour aller à la rencontre des autres. Ce projet le confirme.

Au niveau du style de vos photographies, quelles sont les choses qui vous rapprochent et vous séparent ?
EA : Avant tout, le sujet commun nous unit. Nous travaillons un même sujet avec différents points de vue. Nos approches mettent en place cette différence. Tristan réalise plutôt des photos-reportages et présente ici son travail en noir et blanc. Quand vous regardez les photographies, vous vous rendez compte du temps qu'il met pour les réaliser. Alors que les miennes reposent sur les couleurs, le jeu d'ombre et de lumière et des approches graphiques. Un autre point commun entre Tristan et moi est la démonstration de l'effet graphique. En dehors de cela, les abstractions ont une influence forte dans mon travail.

TZ : Il me semble que Emine a une démarche plus artistique que moi, personnellement je me considère comme un photographe faisant du reportage au sens strict du terme tout en y apportant une construction équilibrée et graphique.

Quelle est votre relation avec Istanbul ?
EA : Istanbul est une ville qui inspire mais difficile à photographier. C'est la deuxième ville à laquelle je regarde en tant que photographe après Paris. Le fait que la ville soit fondée sur sept collines donne un certain nombre de défis. Istanbul demande à être observée sur le long terme. Quand vous faites des photos, vous devez calculer la position du soleil, les rayons de lumières qui arrivent. C'est très important d’être du bon côté de la colline à l'heure approprié du soleil !

TZ : J’ai visité Istanbul en 1996. A l’époque  je commençais juste la photo. Je suis très heureux de redécouvrir cette ville presque 18 ans après.

Istanbul, c'est quel type de pont ?
EA : Istanbul est une ville cosmopolite, importante à cause de sa position géo-politique, elle sert de pont entre les pays et les continents dans plusieurs contextes. Sa position lui confère de nombreux avantages. Istanbul, a une place importe parmi les capitales patrimoine culturel du monde. Par exemple, elle pourrait du jour au lendemain devenir une ville comparable à Paris ou New York. Je pense que les villes connues en tant que centre d'art jusqu'à présent seront remplacées par d'autres villes et Istanbul deviendra à son tour un centre d'art. Tout ce que nous avons vu ou vécu ces dernières années soutient cette idée. Il suffirait de donner l'exemple d'Istanbul qui accueille non seulement une mais plusieurs foires d'art internationales et des événements culturels d'envergure.

TZ : Istanbul est pour moi, vue depuis la France, un pont entre Orient et Occident. Au-delà de cet aspect symbolique, les ponts d’Istanbul et leur diversité architecturale, racontent son histoire.

La ville d'Istanbul qu'est-ce qu'elle éveille en vous en tant que photographe ?
EA : C'est sûr et certain que dans cette ville mégapole qui est un brassage de cultures, nous ne manquons pas de sujets !

TZ : Pour un occidental, la ville aux 1000 mosquées évoque la magie de l’Orient et je suis curieux de revisiter cette ville.

Au moment où tous les regards à Istanbul sont tournés vers la construction d'un troisième pont sur le Bosphore : que pensez-de ce projet d'urbanisation ? En avez-vous entendu parlé ?
EA : Je pense que ce projet de construire un 3ème pont et même la plupart des projets de rénovation urbaine mis en place par le gouvernement vont endommager gravement l’équilibre écologique et je n' approuve pas ces projets. Les forêts du nord de la ville situées sur la zone de construction du 3ème pont, sont les seules sources d’oxygène d’Istanbul et elles vont disparaître. La réalisation de tels projets au nom de la progression, sans prendre en compte les facteurs environnementaux sont dangereux. A mon avis, sur le long terme, ce type de destruction non seulement n'apporte rien à la vie humaine mais la détériore en éloignant l'homme de son habitat naturel. C'est pour cette raison que il y a de nombreuses voix qui s'élèvent aujourd'hui contre ces projets dont la mienne.

TZ : Je n’étais pas au courant de la construction d’un troisième pont sur le Bosphore. Si cette exposition permet d'aborder ce projet et d’en débattre, ça lui donne encore davantage de pertinence ! Finalement, on aurait pu appeler cette exposition « d’un chantier à l'autre ».


17 Kasım 2013 Pazar

Emine Akbucak ve Tristan Zilberman'ın "Köprüden Köprüye" Fotoğraf Sergisi Od'A Sanat Galerisi'nde 21 Kasım'da açılıyor.

Emine Akbucak, köprüden sarkarak, suyu ve etrafını seyre dalarak, düşsel bir vizyon ile..
Tristan Zilberman, eski bir köprünün yeniden hayat bulmasını, değişimi ve dönüşümünü çevresiyle birlikte..

Sergi için İstanbul Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Devlet Konservatuvarı öğretim üyesi müzikolog Dr. İlke Boran, “köprü” temalı bir ses tasarımı gerçekleştiriyor.

Tristan Zilberman fotoğrafı

Tristan Zilberman bir kaç aydır bir köprü hikayesi üzerine çalışıyordu: Eski bir asma köprünün rehabilitasyonu ve bu köprünün Himalaya yaya köprüsüne dönüştürülmesiyle ilgili bir foto röportaj...
Bu çalışma ile Boğaz ve Haliç yakalarına kurulmuş, iki kıtayı birbirine bağlayan köprülerin İstanbul arasında bir bağ kurmamak mümkün mü? Doğu ile Batı arasında, iki halk ile iki kültür arasında, modern köprülerle eski ve efsanevi köprüler arasında...
 
Emine Akbucak fotoğrafı
Emine Akbucak’ın ilham kaynağı ise, Pont Neuf.  Paris'te yaşadığı her gün Seine Nehri üzerindeki bu köprüyü kullanmış sanatçı. Köprünün altına yansıyan mevsim renkleriyle, kıyılarındaki değişken renkleriyle, suyun hareketleri, kabarma ve çekilmesiyle ilgilendi. 10 yılı aşkın süredir devam etmekte olan bu çalışma, yeni köprülerle, özellikle de İstanbul'un köprüleriyle zenginleşti.

İlham kaynağı olarak köprüler sanatın her alanında tükenmeyen bir konu. İki yaka, iki coğrafi bölge arasındaki bir yapının ötesinde köprü, bağı da temsil eder. İki yakayı birleştirerek sınırları ortadan kaldırır, rastlantılara ve aktarıma olanak sağlar.  Sembolik olarak geçişi temsil eder.

Köprüden Köprüye, bir zorlukla yüzleşmek, bilinmeyeni, ötekini ve ötesini tanımaya yönelmektir. Bir geçiş ritüeli olarak, değişim ve dönüşümü simgeler. Bir durumla, bir diğeri  arasındaki kırılmaya işaret eder.



KÖPRÜDEN KÖPRÜYE
Emine Akbucak /Tristan Zilberman
Fotoğraf Sergisi
21 Kasım – 12 Aralık 2013
Galeri Od’A-Ouvroir D’Art/ Sainte Pulchérie Fransız Lisesi

Çukurluçeşme sok. No 7 - Küçükparmakkapı Beyoğlu-İstanbul
Ziyaret Saatleri: 09.00-18.00 (Çarşamba – Pazar hariç)




5 Kasım 2013 Salı

Nurdan Likos: "Dünyaya kadın eli değse daha güzel olacak, bir sonraki nesillere "bayandan az kullanılmış dünya" diye bırakırız... "

"Yapabilirim", 170 x 140 cm., tuval üzeri akrilik
Nurdan Likos'un resimlerinde dönüşen, dönüştürülen dünyada kadının gücünü de, güçsüzlüğünü de gördüm... İzlediğinizde bazen kendinizi, bazen başkasını, bazen de başkası olmaya ya da olmamaya çalışan kendinizi göreceksiniz...  Contemporary öncesi konuştuk sanatçıyla..

Resimlerinizden yola çıkarak soruyorum. Kadını özgürleştiren faktörler nelerdir?
Kadın ilk çağlarda daha özgürdü; avcılıkla, toplayıcılıkla yaşamını idame ettiriyor, kimden çocuk doğuracağına da kendisi karar veriyordu. Kendi hayatını idame ettirebilen kadının yaşamak için kimseye bağımlılığı yoktu. Bunu takip eden süreçte kadınlar, erkekler tarafından sahiplenme içgüdüsüyle mağaralara kapatılarak (dış mekandan koparılıp iç mekanlarda yaşatılarak) kendi malları haline getirildi. Bu durumda da erkekler doğacak çocuklarının ve kadının ihtiyaçlarını gidermekle yükümlü hale geldiler. Böylelikle kadının özgür olduğu dış dünyadan kopuşunun temelleri atıldı; erkeklerde de mülk edinme kavramı ihtiyaçtan ötürü oluşmaya başladı.

Tüm bunları günümüzle ilişkilendirmek istediğimde, ilkel toplumlarda mağaraya kapatılan ve avcılık yeteneği elinden alınan kadınla, günümüzde ayakları üzerinde duran kadınların engellenmesi arasında hiç bir fark yok. İlkel çağdaki durumun modern çağda evrimleşmiş halini yaşıyoruz. Bu evrimin en önemli etkeni de ekonomik özgürlüğünün (avcılığın/dış dünya ile bağının) kadının elinden alınmış olmasıdır.

İlkel dönemlerdeki ataerkil yapının, dinler üzerindeki etkisinin kadın üzerinde devam eden; kadını daha saklayan, sosyal yaşamdan koparan, dış dünyadan uzaklaştıran yapısı kadın özgürlüğünde büyük engeldi. Eğitim seviyesinin yükselmesi, okuma-yazma oranının artması, bilimin hizla ilerlemesi ve gelişmesi sonucunda dinlerin dogmadan çıkıp sosyolojik ve felsefik bir boyuta ulaşıyor olması kadın özgürlüğünün geri kazanılmasında önemli faktörlerdendir.

Kadının özgürlüğü neden engellenmek isteniyor?
Erkek dünyasının kadının gücünü keşfetmiş olması ve bu gücü elinde tutmak için kadını pasifize etmek istemesi yüzünden..
 
"Toplan Gidelim", 170x140 cm., tuval üzeri akrilik

Sizi kadını resmetmeye iten nedenler nelerdir?
Kendim! İstanbul’a gelirken aldığım kararlar hayatımı değiştirdi. Kararlarımın sonuçlarını sorguladığımda, seçimlerimin yaşam şeklimi nasıl değiştirdiğini farkettim. İki farklı hayatı düşünüp kendime “acaba mutluluğum değişecek miydi?” diye sorduğumda verdiğim cevap "hayır"dı. Çünkü seçimlerim doğrultusunda evrimleşecek ve yaşadığım şartlarda mutlu olacaktım.

Bir şeyler iyi gidiyor sonra kötü bir şeyler oluyorken anlayamadığım bir düzen oluşturuyor ve beni bazen öngöremediğim yerlere götürüyordu. Dünyada acayip bir kaosun olması ama bu kaosun içinde muhteşem bir düzenin varlığı; açlık ve tokluğun, savaşın ve barışın birbiriyle var olmasını kendi yaşam öykümle özdeşleştirdim… Bu da bende kadın ile dünya arasında düşünsel bir süreç başlattı. Dünya bizim ona verdiğimiz zararları nasıl tolere ediyor, yeni düzene nasıl uyum sağlıyorsa; kadın da aynı dünya gibi yaşam sürecine uyum sağlıyordu. 

Dünyanın sürekli insan yaşamına uyum sağlar olanakları sunmasını kadının çocuk doğurabilmesi ile eşit görüyorum. Resimlerimdeki kadınların aslında dünyanın ta kendisi olduğunu düşünmek beni hep kadın figürü resmetmeye itti.

Dünyaya kadın eli değse hayat daha güzel olacak, onu bir sonraki nesillere "bayandan az kullanılmış dünya" diye bırakırız... bence hoş olur..

Bence de.. Çalışmalarınızı besleyen unsurlar, olaylar ve düşünceler hakkında başka neler söyleyebilirsiniz?
Çalışmalarımı besleyen unsurlar, yaşamın ta kendisi ve yaşarken bana hissettirdikleri.. Kadın bedenini referans alarak yaşadığım evreni tanımaya çalışıyorum aslında.

Resimdeki gelişmenizi anlatmak istermisiniz? Ne zaman ve nasıl başladınız? Nasıl ilerlediniz?
Okul dönemimde resim öğretmenlerim tarafindan özellikle ilkokul öğretmenim Yeşim Salihoğlu ve lise öğretmenim Halide Duman tarafından teşvik edildim. Marmara Üniversitesi’nden 2011 yılında mezun oldum ve gelişim sürecim devam ediyor…

Genç sanatçılar nasıl desteklenebilir?
Öncelikle, sanat öğrencilerinin özgürce üretebilecekleri bir ortam yaratılıp sanat yaşantısına girildiğinde de galerici ve koleksiyonerler tarafından desteklenmesi ilk adım olacaktır.
Genç sanatçıların dünya sanatını görmesine olanak yaratmak ve dünya sanatını-tarihini tanıyabilmesi için devlet ve sanatseverler tarafından destek sağlanması ise bir diğer önemli faktör.

Sizce sanatın ve sanatçının tarifi nedir?
Sanatçının tarifi ile başlamak gerektiğini düşünüyorum çünkü; sanatın oluşabilmesi için sanatçının olması gerekiyor. Varolan sanatçı; üretim yapacak, üretimi sanatı ve tarihi oluşturacak.. Sanatçı için “herkesin baktığını ama göremediğini görebilen” diyebilirim. Sanatçının tarihe düştüğü notların bütününe de sanat.. 

Sanatı mutlulukla nasil ilişkilendirirsiniz?
Sanatı mutlulukla ilişkilendirdiğim tek yer üretim ve süreç aşaması. Bunun resmini yapmalıyım dediğim anların hemen hepsi maalesef acı hikayeler oldu. Resim bittiği andan itibaren de izleyicinin resmimde yaşamdan kötü bir anı yakalayıp onu resmettiğimi ya da resmetmediğimi düşünmesi gibi bir kaygım olmadı. Jean Paul Sartre, Giacometti’nin heykelleri için yazdığı bir metinde “ne yapmak istediğini sadece o bilir, biz bilmeyiz; ama öte yandan, ne ortaya koyduğunu biz biliriz o bilmez” der..  İzleyiciyle buluştuğu anda, insanlar kendilerinden bir şey buluyor ve beğeni alıyorsa, bu da başka bir mutluluk sebebi oluyor tabii ki..
 
"Akışına Bırak", 170x140 cm., tuval üzeri akrilik

Hayranlık duyduğunuz sanatçılar var mı?
Sanat üreten herkese hayranlık duyuyorum. Çünkü onların farkettiği şeyleri görmek hoşuma gidiyor. Bazen de kıskanıyorum itiraf edebilirim. Özellikle Tracey Emin’i beğeniyorum çünkü karşımda özgür ve cesur bir kadın sanatçı görüyorum. Tracey Emin dışında performans sanatçısı Maria Abramovic’in videolarına hayranlık duyuyorum.

Sanata yakın durmak, izlemek insana neler katabilir?
Sanata yakın olan insan kötü insan olamaz bence, istisnalar hariç. Uzun zamandır çocuklarla atölye çalışmaları yapıyorum ve onlardan gözlemlediğim kadarı ile söylüyorum bunu. Sanatın her dalının onların hayal dünyalarını ve benliklerini nasıl beslediğini gördükçe bunun aksini düşünmek benim için zor. Bu sebeple özellikle çocukların mümkün olan en erken yaşlarda sanatla buluşturulmaları gerektiğine inanıyorum. Erken yaşta sanatla buluşan insanlar profesyonel yaşamlarında ne yaparlarsa yapsınlar iyi bir doktor, iyi bir mühendis, iyi bir sanatçı ve iyi anne-baba olacaklardır. Çünkü sanat onlara ilk önce kendisi gibi olmayanı, onun gibi düşünmeyeni de anlamayı, en azından anlamaya çalışıp saygı duymayı öğretecektir. Çağımızın en büyük hastalığının kendin gibi olmayanı yok saymak olduğu düşünürsek, uzun vadede daha güzel bir dünya için yatırım gibi bakıyorum buna..

Sanatçının ve sanat izleyicinin birbirine etkileri nelerdir?
Sanatçının sanat üretiminde ve sonrasında alımlayıcıyla (izleyici) gözgöze geldiği andaki duygu yogunluğu.. Hem sanatçıya hem de alımlayıcıya varolma-var etme çabasının karşılıklı verdiği hazzın bir sonraki eser üretimine katkıları.. Devamlılığını devam ettirme çabası birbirlerinin varolması etkenlerini doğurur.


İstanbul’un hangi mekanları daha çok ilginizi çekiyor?
Kadıköy, İstiklal Caddesi, Galata Kulesi... Semtler ve sokakları, mekanlardan daha çok ilgimi çekiyor.

İstanbul için bir hayal projeniz var mi?
Şu an için bir hayal projem yok ama bir gün olursa ben de ‘hayaldi gerçek oldu’ demek isterim!

İstanbul’u beş duyunuzla tanımlamanızı rica etsem?
Vapurdan Boğaz’ı seyretmek, denizin kokusunu almak, kalabalığın sesini duymak, kokoreç ve midyenin tadı ve kedilerimi okşamak benim için İstanbul’un vazgeçilmezleri…

7-10 Kasım 2013 tarihleri arasında Lütfi Kırdar'da açılan Contemporary İstanbul'da, Galeri İlayda'nın standında (Rumeli salonu 406) izlenebilecek Nurdan Likos eserleri, kendi kişisel hikâyesinden yola çıkarak kadınlara ait bir dünyanın mahremiyetini/ günahlarını konu almaktadır. 

Hayatı her kadınınki gibidir. Likos, diğer kadınlardan farklı olarak kendi gerçeklerini resimleriyle görünür kılar. Resimdeki kadın, resmi yaparken kendisidir, galeriye asıldığında izleyen herhangi bir kadın olur. Yatakta, sokakta, bazen de tanımlanmaz bir mekânda kendisiyle hesaplaşma anını izleyenle paylaşır. Ancak sanatçı bunları anlatmak için resimlerinde soğuk bir atmosfer ya da dramatik bir dil kullanmaz. Günahlarını sempatik bir şekilde sunar ve yaşamla dalgasını geçmeye çalışır. O nedenle renkli ve eğlenceli bir kompozisyon kurgusu benimsemiştir.




4 Kasım 2013 Pazartesi

Hüma Birgül: "Cevap almak isteyen kişinin doğru soruyu sormak için de çaba harcaması gerekir, bu herkes ve her durum için geçerli… İnsanlar birbirlerine doğru soruları sormuyorlar… Hazırlop, ezberlenmiş, sözde iletişimler içinde birbirimizden uzaklaştıkça uzaklaşıyoruz… "

Hüma Birgül, ele avuca sığmaz bir sanatçı.. İstanbul'da tanıdım. Arkadaş olduk.. Ama bu röportajı gerçekleştirmek o Rotterdam'a gittiğinde kısmet oldu.. Uzaktan uzağa da bu kadar oldu. İlk İstanbul'a geldiğinde yapışacağım boğazına.. (Ne de olsa aynı liseden ablasıyım..) İyisi mi siz röportajı okuyun..

Resim nasıl girdi hayatınıza?
İlk hatırladığım 5 yaşımdaki dönem... Karşı komşumuz Vuslat Abla yaptığım resimleri çok beğenirdi, çalıştığı yerde küçük bi sergi yapmıştı sanırım o resimlerle… Her çocuğun benzer anıları vardır böyle belki ama bana en önemli dönem o teşvik edilip, görüldüğüm dönem geliyor, belki sergi de değildi 2 resmimi duvara asmıştı filan… Düşünsenize ne kadar da önemli bir şey yapmış… Evlerinin masasında oturup çiçekleri saksıları filan çizerdim, hep üstten çizmişim bi de…


Son serginizin konseptinden bahsedebilir misiniz?
Sergilerimin konsepti birlikte çalıştığım arkadaşlarıma, mekana ve zamana, duruma göre değişiyor. Son sergi de bir karma sergi… Parçası olduğum “The Act of Painting” grubunun ilk karma sergisi, birbirine yakın zihniyetlerden oluşan bi grup… Soyut resim merkezli… Grubun -içinde söyleşimin de olduğu- linkini vereyim.. İlk sergiyi 7 Kasım 2013’de Hollanda/ Enschede şehri, Tetem’de açıyoruz… Sergiyle ilgili bilgiye bu linkten ulaşabilirsiniz..

Kullandığınız teknikler hakkında bilgi verir misiniz?
Son 7-8 yıldır tuval üzerine akrilik kullanıyorum en çok ama malzemeler ekleniyor çıkıyor, değişiyor tabii.. Bazen bir enstalasyon yapıyorum kağıt bantla, bazen papier maché kullanarak tuval yapıyorum, karışık teknik, zaten kafalarımız da genelde karışık değil mi? Teknik de benim için sezgisel gelişiyor…

Resimdeki gelişiminizi değerlendirebilir misiniz?
Sanırım bunu ben değerlendiremem, aslında sadece resim yapmıyorum, gelişimin içine, zamanla daha çekinmeden - sanatta hiçbir şeyin diğerinden ayrılmadığına inandığım için – daha özgürce kendimi ifade eder oldum sanırım. Bana sergi projesi geldiğinde, içinde resimlerimin de olabileceği  mekanı dönüştürme şansının verilebileceği durumu tercih ediyorum. Sergiye video işler, sergi süresince yapılan performanslar ve daha birçok başka şey dahil olabilir. Her serginin dili, süreci var ve çoğunlukla karar verildiği gibi olmuyor.. daha doğrusu ben öyle olmamasının daha gerçek olduğunu biliyorum. İstediğimiz neyi kontrol edebiliyoruz ki? Yanılsama bu, gelişimim de bi şekilde bu tavır üzerine şekilleniyor sanırım…



Hayranlık duyduğunuz sanatçılar kimler?
"Hayran oluş" bende olmayan bir kavram. Aklıma İstiklal Caddesi’nde (yanlış hatırlamıyorsam Mephisto’ydu) kitapçının  ilk açıldığı zaman geliyor, kolilerin içinde kitaplar vardı, doğru düzgün raf bile yoktu, ortada bi kolinin içinde çok güzel bi kitap bulmuştum, 18 yaşında filandım galiba, Giacometti ile ilgili bir kitap… Çok çok etkilenmiştim, yıllar sonra Giacometti’nin orjinal işlerini görünce de galeride çalışan görevlilerin uyardığı, kovaladığı biri oldum, dokunmak sarılmak istiyordum resimlere, heykellere… Hayranlık buysa Giacometti diyeyim… El Greco’yu çok seviyorum, ayrıca çizdiği tipler genelde çok yakışıklı gelirler bana ahaha… Amerikan soyut dışavurumcuları da severim…

Kavramsal Sanat hakkındaki düşünceleriniz nedir?
Sanatın kendisi kavramsal değil mi zaten?

İzleyici ile aran nasıl? “Burada ne anlatıyorsunuz?”dediklerinizde tepkin ne oluyor?
İzleyiciye göre değişiyor. Sanatın bir felsefe,sanatçının da bu süreçte, düşünme ve keşif sürecinde olduğunu değil de, markette hazır ürün sunan, eğlendirmek için hizmet veren biri olduğunu düşünen izleyiciye draje bilgi vermeye çalışmak yorucu oluyor. Çok zaman gerekir, insanlar nasıl birbirini tanımak için zaman ve emek harcıyorsa resim için sanat için de aynı şey… Bazen resim ve izleyici arasında yıldırım aşkı olabiliyor, güçlü bi çekim, sezgisel bir bağ… Çok zaman geçirmek gerekir, çok okumak, çok eser görmek… Bir sergide ayaküstü soru cevap fazla bi yere götürmüyor. "Burada ne anlatıyorsunuz?" dendiğinde, siz ne hissettiniz, neden böyle hissettiniz, bu soruyu kendinize sorun diyorum… Sonra eğer cevap verilerse de, işte burada bunu anlatıyorum diyorum… Cevap almak isteyen kişinin doğru soruyu sormak için de çaba harcaması gerekir, bu herkes ve her durum için geçerli… İnsanlar birbirlerine doğru soruları sormuyorlar… Hazırlop, ezberlenmiş, sözde iletişimler içinde birbirimizden uzaklaştıkça uzaklaşıyoruz… Önce bi durmak lazım, n’oluyo diye… Bana, ona, orada, şimdi vs…

Sanatın insan hayatındaki yeri ne olmalı?

Sanat ve hayat birbirinden ayrı şeyler değil, hayat kapsar sanatı…

Sanat eğitimi şart mıdır? Çocuklara sanat öğretilmeli mi?
Eğitimden ne anlandığına bağlı bu. Sanat tabii ki gösterilmeli, anlatılmalı..  Sonrasında seçenek olarak eğitim olduğunda da buna çocuk (kişi) kendi karar verebilmeli, yeter ki aileler çocuklarını anlamaya çalışsın. Ben küçükken hep bale yapmak isterdim, ben gidemedim çocuğum gitsin mantığıyla.. Baleyi belki de hiç mi hiç sevmeyecek bi çocuğa bunu yaptırmak ceza olur.. Seveceği varsa da sevmez.. Şart diye bi şey yok. Fakat eğitim seçeneği olması çok önemli. Ve anlamak dinlemek,çocuğun  ne istediğini anlayabilmek, elden geldiğince doğru yönlendirmeye çalışmak ve zorlamamak.. Çocuğun bizden bağımsız olduğunu unutmamak gerek. Eksik ve zaaflarımızı tamamlayalım derken çocuğun heba olmamasına özen göstermek gerekir.

Sanat yapmanın kuralları olmalı mı?
Olmamalı. Öte yandan bazıları her yapılanı sanat diye kakalamaya çalışıyor, onlara da yazık aslında…

Sizce izleyicinin olmadığı bir yerde sanatçının resim yapması mümkün mü?
Mümkün tabi. Sadece adına, başka yerlerde, “sanatçı” dendiğini bilmiyor olurdu herhalde o kişi. Kişiye göre değişir tabii bu.

Mutluluk nedir? Sanatla ilişkisi nedir?
Mutluluk somutla soyutun dengesidir kısaca. Sanatla ilişkisi de şu olabilir, kafanızda bir resim, bir duygu vardır, onu dışarı çıkarmak istersiniz, bu soyuttur diyel.. Resim çıktı, gördünüz, bu da somut.. Eşittir denge, mutluluk.. Kafanızdakiyle çıkan aynı olmazsa mutsuz olabilirsiniz tabii.. Paralel ve dengeliyse de mutlu...

İstanbul’u beş duyunuzla tanımlayabilir misiniz?
Bu soru beni duygulandırdı ya! Neredeyse iki yıldır Istanbul’dan uzağım.. Özlemişim İstanbul’u… İstanbul önce ses, sonra su, sonra koku galiba… yani bu durumda işitme, tat ve koku mu?… Hımm, buradan şu çıktı sanki.. Görmeden hissettiğim şehir… Dokunmaya kıyamayacağınız fakat hızla mahvolan, mahvedilen bir büyülü şehir…

İstanbul için bir hayal projeniz var mı?
İstanbul için yakın vadede bir hayal projem yok. Mensubu olduğum “The Act Of Painting” ekibiyle İstanbul’da bir sergi yapmak istiyoruz. Hollanda’daki  ilk sergiden sonra Japonya’da sergilerimiz olacak, sonra da İstanbul olabilir diye düşündük, umarım olur. Önerilere de açığız her daim..